وزیر ارشاد خاتمی به مزدوری رژیم صهیونیستی اعتراف کرد
شبکه راه اندازی شده از سوی عطاء ا... مهاجرانی و محسن کدیور علناً از وابستگی مدعیان آزادیخواهی و اصلاح طلبی به قدرت های غربی و ارتزاق از سوی آنها حمایت کرد.
«جرس» که توسط شبکه ای شامل مهاجرانی، کدیور، عبدالعلی بازرگان، برادران صدر و چند روزنامه نگار زنجیره ای راه اندازی شده، درباره «رابطه اپوزیسیون با دولت های غربی و آمریکا» نوشت: یکی از بحث انگیزترین مسائل، رابطه فعالان سیاسی با دولت های غربی به ویژه آمریکاست. پس از دیدار فعالان سیاسی با مقامات کشورهای غربی، موج اعتراضات و شماتت ها برمی خیزد اما به دلیل واقعیت های سیاسی، این دیدارها ادامه یافته و اتهامات نیز مانع رشد این روابط نشده است.
محمد-ب از عناصر ضدانقلاب مقیم واشنگتن که مدعی گرایش به فعالیت های ملی- مذهبی است اما از عناصر وابسته به محافل دولتی در آمریکا محسوب می شود، در این مقاله معطوف به «عادی سازی نوکری آمریکا» ادامه می دهد: فعالان سیاسی خارج از کشور دو طیف هستند. طیف اول جماعتی آرمانگرا هستند بی آنکه به قدرت عملی و سیاست واقعی برای جانشینی حکومت بیاندیشند. در نگاه آنها هرگونه تماس با دولت های خارجی مطرود بود. این جو چنان حاکم بود که سلطنت طلب ها و بازماندگان حکومت پیشین را یکسره نوکر دول بیگانه می خواندند. طیف دوم دو دسته اند، یکی دولتمردان و وابستگان به حکومت پهلوی که از همان روزهای اول انقلاب از کشور خارج شدند دیگری، اصلاح طلبانی که اواخر دوران ریاست جمهوری آقای خاتمی ترک وطن کردند و بیشتر در آمریکا سکنی گزیدند. طیف دوم برخلاف طیف اول عملگرا و واقع بین بودند لذا به جای قهر با قدرت های بیگانه به دنبال رابطه با آنها هستند و صد البته این لزوماً به معنای خود فروشی نیست... این طیف نه تنها مراوده با دولت ها را راه سیاست عملی می داند بلکه می خواهد از این طریق زندگی اش را هم تامین کند ]![ لذا اینان با آمدن به خارج، در صدای آمریکا یا تینک تانک ها (مخازن فکری) مشغول کار شدند یا برای طرحی بودجه ای می گیرند و بعد هم چون می خواهند به کنفرانس های مختلف بروند، مخارج سفرهایشان باید تامین شود. در حالی که عمده فعالان سیاسی طیف اول با کارهای شخصی امرار معاش می کرده و می کنند از رانندگی تاکسی و کار در رستوران تا کارمند یک مؤسسه فنی یا تجاری بودن تا تدریس در دانشگاه ها. عموماً در این سفرها در منزل یکی از میزبانان اتراق می کنند.
این همکار سایت جرس اضافه می کند: درجه تمایل و همکاری با دول غربی نیز متفاوت است. برخی همه تکیه عملشان این روابط است و به شدت به دنبال برقراری رابطه با مقامات غربی بویژه دولتمردان آمریکا هستند و از آنجا که همه امیدشان به امکاناتی است که این دولتمردان در اختیارشان می گذارند، لذا هر دری را می کوبند و معمولاً بهترین رابطه را با نومحافظه کاران و اسرائیلی ها دارند. این افراد میزان موفقیت خود را با درجه نزدیک شدن به دول غربی و مورد توجه و مشاوره قرار گرفتن آنان می سنجند، اما برخی از افراد طیف دوم با احتیاط و با حفظ استقلال نسبی ممکن با این مقامات رابطه برقرار می کنند و می کوشند که کارگزار دول غربی نشوند و چون نمی خواهند انگ همکاری با دول غربی، بویژه آمریکا را بخورند، تا حد ممکن از افشای این دیدارها پرهیز می کنند.]![ بیشتر افراد طیف دوم بر آن هستند که در عصر جهانی شدن روابط تعریف شناخته شده پیشین از استقلال سنتی، ناکارا و غیرواقعی است]
